No właśnie, dlaczego? Siedzi w człowieku jakaś skarga, która nim miota...Przez całe życie poszukujemy miłości.Wydaje się nam , że to co najcenniejsze, jest poza domem. Może zakładamy, że najpiękniejsze jest czymś nowym, nieznanym? Mamy przecież duszę odkrywcy. Wszystkim wiadomo , że gonienie króliczka jest czymś lepszym niż złapanie. No i tak przepuszczamy dobre latka zanim doznamy olśnienia - człowiek jest skarbnicą miłości. Zaczynasz widzieć i czuć więcej, a radość z tego faktu nie tylko uspakaja, ale jednocześnie powoduje drżenia serca, bo nie jesteśmy w stanie udźwignąć tego bezmiaru szczęścia.
