Lubię smutne...

Tak się teraz narobiło, że w modzie jest uśmiech, optymizm i zadowolenie.A ja lubię smutne...ponieważ mgiełka melancholii zawsze kryje jakąś tajemnicę i szczyptę magii. Smutek często wynika ze zrozumienia istoty rzeczy, nieuchronnego przeznaczenia i wyrażenia zgody. Ten szczególny smutek wyrasta na podłożu radości. Właśnie dlatego lubię smutne osoby. Dostrzegają one piękno w drobiazgach,w rzeczach dawnych, zapomnianych, a według dzisiejszych kanonów piękna- brzydkich. Tak też było z kołpaczkiem. Szłam starą , kazimierską uliczką na obrzeżach miasta. Widzę zmurszały płotek, stojący chyba już tylko z przyzwyczajenia. Pokryty zielonym mchem, połamany...a na nim kołpaczek też mocno sfatygowany, ale zawadiacko nasadzony. Piękny widoczek, aż mi serce zabiło z radości. Cieszę się, że utrwaliłam go na zdjęciu. Nieważne, że większość widzi połamany płot i rdzewiejący kołpak. Mam dla niego dużo sentymentu. Mam, bo lubię smutne.