Słoneczny, lipcowy dzień skłonił mnie do spaceru brzegiem Wisły. Dawniej była to moja ulubiona trasa pełna zieleni, wspomagana wybujałą zielenią okolicznych działek. Teraz przywitałam się z powulkanicznym krajobrazem. To efekt wiosennej powodzi. Wielka fala pozostawiła po sobie stosy naniesionych zanieczyszczeń, a zabrała ludzką pracę i radość. Stary nadwiślański drzewostan nie wytrzymał naporu wody. Jest przetrzebiony i straszy smutkiem. Nie poznawałam swojej radosnej niegdyś drogi. I tylko wiślany piasek pozostał tym samym piaskiem, więc zrobiłam jedno pamiątkowe zdjęcie. Z pobocza, ukrytą ścieżką dochodzi się do parku miejskiego. Nad Martówką najlepiej mają się komary, ale i kaczuchy powróciły na stare śmieci. Sporo ich, ponieważ nowe pokolenie doszło już do swoich praw. Mostek łączący brzegi jeszcze jest zamknięty, a część rekreacyjno - piknikowa w tym roku nie udzieli swojej murawy publiczności. Park oczekuje pomocy, a właściwie wsparcia finansowego. No cóż, pierwszeństwo mają poszkodowani obywatele, ale dlaczego ptaki nie chcą swoich treli wyśpiewać ? Ta cisza nie wróży nic dobrego, przypomina, że stało się nieszczęście.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz